Mən öz əsərimdə Allah-talanın mədhiyəciləri olan dərvişləri təsvir etmişəm . "Dərviş öz evini çiynində gəzdirər"deyimi onların laməkan olmasına işarədir. Diyarbadiyar gəzən dərvişlər təməl qanunlarına körə onlar nəfsin arzularına hakim olmadığı, ölcülü və intizamlı yaşamağı, ruhi yetkinlik və mənəvi olğunluğa catmağı bacarmali idilər. Dərvişlərin cətinliklərə söykənməsi, muradına catması ücün səbir və dözümlü olmalarını . Bir səyyah həyatı yaşayan dünya malında közü olmayan , həmişə şən ruhən küclü olduglarını köstərməyə çalışmışam. Dərvişlər həmişə xarici görkəmlərinə görə seçiliblər onlar ücün görünüş geyindikləri giyafə paltarların əhəmiyyəti olmayıb ,onlara körə ic üzlərinin yaxşı olması ücün xarici körnüşlərinin necə olması əhəmiyyətli olmayı .Həyat şəraitlərinin ağır cətin olmasına baxmayarag onlar şən külərüz insani simalarını hər zaman öndə goyan insanlar olub və deyilənə körə mən onların o daxili közəlliyini yaratmışam
