Sessiz sahil

Günəşin son şüaları, dalğaların üzərində incəcə rəqs edirdi, səssiz sahil isə sanki köhnə xatirələri dinləyirdi. Hər dalğa sahilə bir hekayə gətirir, külək isə uzaqdan, itkin bir səs kimi pıçıldayırdı. Denizə baxarkən gözlərim dərin düşüncələrlə dolurdu; bəlkə bir başlanğıc, bəlkə bir son, yoxsa sadəcə sonsuzluqda itən bir an... Hər dalğa, keçmişin unutulmuş izlərini daşıyır, amma heç biri geriyə qayıda bilməzdi. Hər şey bir anlıq və keçici idi, amma bir o qədər də həqiqət dolu. Sahil sükut içində, zamanın nə qədər sürətlə keçdiyini, həyatın sadəcə bir an olduğunu xatırladırdı. Dənizin sonsuzluğunda, hər şey bir anın içində itirdi özünü, amma bu itkinlikdə belə bir dərinlik var idi ki, insanın ruhu bir anlıq bu sonsuzluğa qarışmaq istəyirdi.