Manuelya adında böyük şəhərin kiçik qəsəbəsində gecə mavisi kimi uzun mavi saçları mavi gözləri olan bir qız yaşayırdı.Onu Nənəsi böyütmüşdü.Ana Atası Manuelya kiçik olanda avtomobil qəzasında vəfat etmişdi.Manuelya gecələr ulduzlara aya baxıb öz nəğməsini ifa edirdi.O zənn edirdiki Hər gecə ay ulduzlar onu eşidib bu nəğməni Ana Atasına danışır.O çox gözəl və həyat sevər qız idi.Bir gün onun səsini pəncərənin ətrafından keçən bir balaca oğlan eşidib ayaq saxladı.Onun nəğməsinə axıra qədər qulaq asdıqdan sonra alqışladı.Manuelya alqış səsini eşidib utandığından qıp-qırmızı oldu.Oğlan yüksək səslə bundan sonra sənin hər nəğməni eşidəndə səni Gecə aldlandıracağam dedi.Manuelya sevinərək Artıq Mən gecəyəm söylədi.O gündən onun səsini eşidən hər kəs adına Manuelya yox Gecə dedi.
