Fəryad edən güclü, bütün əzablara sinə gərib acıları çəkməyi bacaran, bütün zülm və zillətə dözüb yıxılmayan qadın! Gözlərində alov, sanki zamanla bir araya sığmayan, yerdən göyə qalxan bir səs. Hansıki, öz səsində boğulmuş bir ruh, səsini özündən başqa eşitməyən tənhalıq. Eşidilib eşidilməyən yalnızlıq. Sükuta batan arzular, amma içindəki intiqamla yaşayan bir ildırım. Çaqqallar ətrafını sarmış, gözlərində qorxu, dişlərində qəzəb ilə hərəkət edir. Bəzilərinin siması qəzəbli, vəhşi, öz gücünü nümayiş etdirir, bəziləri isə yaltaq, sinsi və dərin bir təhdid hissi ilə yaxınlaşır. Onlar, qadının boğulmuş çığlığını dərk etmədən, yalnız öz hədəflərinə doğru bir qarnını doldurma instinkti ilə sürünürlər. Lakin qadın yalnız və çarəsiz olsada bu sinsi və vəhşilərin kibrli hiylələrinə və hücumlarına tab gətirir. Onlar tək köməksiz qadına hücum etməyi düşünsələr də qadın qaçmağı düşünmür. Əsla düşünmür! Böyük ayı isə hər şeyin üstündə dayanır, şimaldan, soyuqdan gələn bir qorxu. Öz soyuqqanlılığı ilə hadisələri çaqqallar tərəfdən izləyir və o, bütün bu xaosun ortasında bir güclü və təcavüzkar varlıq olaraq yer alır. Çarəsiz qadının fəryadını eşitmədən, ona yaxınlaşır, amma heç bir yardım etmədən — sadəcə onun daha da möhkəm çığlıq atmasını eşitmək üçün. Əgər eşidə bilirsə… Ayı, yalnız öz hegemonyasını hiss etdirir, hər şeyin ətrafında dövr edən qaranlıq bir yüksək status ilə. Bütün bu varlıqlar, qadının itirilmiş gəncliyi, ailəsi, gücü, qüvvəti, məmləkəti və içindəki acı ilə qarşı-qarşıya qalır, amma heç kim ona yardım etmir. Əksinə hər biri yalnız öz ruhunun zəifliyini, qorxusunu, qəzəbini və yaltaqlığını ifadə edir. Hər şey boğulmuş, məhv edilmiş, viran olmuş, hissiz bir dünyamızda dönür və fəryad yalnız havada qalır, heç kimə çatmır. Amma qadının dik dayanması, yenilməzliyi, qaranlıq buludların çəkilməsinə və günəşin doğuşuna bir işarə, əzabların geridə qalacağına və firavan bir həyatın üfüqdə parlayacağına ümid işığı olur.
